جا به جایی قاره ها  و پانگه آ:

جا به جایی قاره ها :

در سال 1912 میلادی یک دانشمند آلمانی به نام وگنر با شواهدی که به دست آورده بود، اظهار داشت که حدود 200 میلیون سال پیش در سطح کره ی زمین، تمام خشکی ها به هم متصل بوده و یک خشکی واحد و بزرگی به نام پانگه آ وجود داشته است و اطراف آن را اقیانوس پانتالاسا فراگرفته بود. این خشکی عظیم در طی میلیون ها سال رفته رفته به دو خشکی کوچکتر به نام های لورازیا و گندوانا تقسیم گردید که بین آن ها را دریای تتیس پرکرده بود. پس از میلیون ها سال هر یک از این دو خشکی، خود نیز به قطعات کوچکتر تبدیل شده و پس از جا به جایی، قاره های امروزی را به وجود آوردند.

پانگه آ :

1- شمالی (لورازیا):

آمریکای شمالی، اوراسیا (آسیا و اروپا)، گرینلند، قطب شمال.

2- جنوبی (گندوانا):

آمریکای جنوبی، آفریقا، هند، استرالیا، قطب جنوب.

نکته:

دریای مدیترانه، خزر و سیاه باقیمانده های دریای قدیمی تتیس اند.

یادآوری:

زمین، ساختار لایه ای دارد و خصوصیات هر لایه با لایه دیگر متفاوت است؛ مثلاً سنگ کره جامد است و لایه ی زیر آن یعنی خمیرکره، به دلیل شرایط دما و فشار معین، حالت خمیری دارد. زمین شناسان معتقدند حرکت ورقه های سنگ کره روی خمیرکره باعث این تکه تکه شدن ها و جا به جایی هاست .

دلایل اثبات نظریه ی جا به جایی قاره ها:

1- انطباق حاشیه ی قاره های مختلف (حاشیه ی شرقی قاره ی آمریکای جنوبی با حاشیه ی غربی آفریقا)

2- کشف فسیل های مشابه در قاره های مختلف

3- شباهت سنگ های قاره های مختلف (آفریقا و امریکای جنوبی)

4- وجود آثار یخچال های قدیمی در قاره های مختلف.